1923 yılında kurulan yeni Türkiye
Cumhuriyeti’nin eğitim sisteminin yapısının, temel
politikalarının ve eğitsel ilkelerinin belirlenmesi için bazı
yabancı uzmanların görüşlerine başvurulmuştur. Örneğin,
ABD’li eğitimci John Dewey, 1924 yılında Türkiye’ye
gelerek eğitim sistemi ile ilgili bir rapor hazırlamıştır.
Dewey raporunda, nüfusun büyük çoğunluğunun köylerde
yaşaması, çiftçilikle uğraşması ve okur-yazar bile
olmaması gerçeğini dikkate alarak, köy için ayrı bir eğitim
modeli ve ayrı bir öğretmen yetiştirme sistemi
uygulanmasını önermiştir. 1925 yılında Türkiye’ye gelen
bir diğer yabancı eğitimci Kühne de raporunda Dewey’in
görüşlerine benzer görüşleri dile getirmiştir. Bu görüşler
eğitim sisteminde çeşitli görevlerde bulunan eğitimciler
tarafından da benimsenmiştir. Örneğin, üniversite
(Darülfünun) öğretim elemanlarından Ali Haydar
(Taner)’in 1924 yılında verdiği bir konferansta dile
getirdiği köylere öğretmen yetiştirmek için ayrı Köy
Muallim Mektepleri kurulması önerisi, 1-20 Mayıs 1925
tarihleri arasında Konya’da toplanan Maarif Müfettişleri
Kongresi’nde de desteklenmiştir. Aynı şekilde, Aral›k
1925-Ocak 1929 tarihleri arasında Milli Eğitim Bakanlığı
yapan Mustafa Necati Bey de köy için ayrı öğretmen
yetiştirme görüşünü savunan ve bunu uygulamak için
yoğun çaba gösteren diğer bir eğitimcidir (Öztürk, 2005,
s.82-83). Cumhuriyetin ilk yıllarından itibaren amaçlanan
toplumsal kalkınmanın önemli bir boyutunu köyün
kalkınmasının sağlanması oluşturmuştur. Bu amacın
gerçekleşmesi için, yukarıda açıklanan görüşler
doğrultusunda, köylerde eğitime önem verilmesi, bunun
için de köy yaşamına uyum sağlayabilecek ve köyün
gereksinimlerine özgü niteliklere sahip öğretmenlerin
yetiştirilmesi amacıyla 1927-1954 yılları arasında köy
muallim mektepleri, eğitmen kursları, köy öğretmen
okulları ve köy enstitüleri olmak üzere dört ayrı öğretmen
eğitimi modeli uygulanmıştır.