Osmanlı İmparatorluğu’nda Müslüman tebaanın
eğitim öğretimi için yaygın olarak kullandığı okul tipi olan
sıbyan okulları dışında küçük yaş gruplarına hizmet veren
başka bir kurum yoktu. 4-6 yaş arasındaki çocukların
alındığı bu okullar, okulöncesi eğitim grubuna dahil
edilmekteydi. Aslında sıbyan okulları her ne kadar 4-5
yaşlarından itibaren çocukları kabul etseler de gerek
eğitim içerikleri gerek kullandıkları yöntemler göz önüne
alındığında bugünün okulöncesi eğitim anlayışına hiç de
uygun değildir. Çünkü bu okullarda yaşama dönük
olmayan, sadece çocukların dini duygularının
geliştirilmesi amaçlı dini bir eğitim yapılıyordu. Gerçek
anlamda çağdaş kurumsal okulöncesi eğitim 1900’lü
yılların başlarında görülmeye başlanmıştır. 1913 yılında
çıkarılan İlköğretim Geçici Yasasında (Tedrisat-ı İptidaiye
Kanun-u Muvakkati) ilkokulun bir basamağı olarak
anaokullarının açılması öngörülmüştür. Ancak
anaokullarının ve anasınıflarının açılması, 1915 yılında
Anaokulu Yönetmeliğinin (Ana Mektepleri Nizamnamesi)
yayımlanmasından sonra başlamıştır. Bu yönetmelikte
anaokulu, çocukların yaşlarına uygun olarak, yararlı oyun,
gezi, el işleri, ilahi, yurtseverlik şiiri ve doğa bilgisine
ilişkin konuşmalar ile ruhsal ve bedensel gelişmelere
hizmet eden” bir okul olarak tanımlanmıştır. Ancak
anaokulları, İstanbul ve birkaç büyük ilin dışında
yaygınlaşamamıştır. Birinci Dünya Savaşı, ardından
Kurtuluş Savaşının getirdiği zorluklar bu uygulamaların
sona ermesine neden olmuştur.