Garofolo, suçluları dört grupta toplar. Bunlar, katiller, vahşi suçlular, hırsızlar ve şehvet düşkünü suçlulardır. Katiller özgecilik duygusundan tamamen yoksundurlar. Bu tip suçlularda merhamet ve dürüstlükten eser yoktur ve ne zaman fırsat bulsalar mutlaka hırsızlık yapar veya adam öldürürler. Suçluluk bakımından daha düşük bir seviyede bulunan suçlular ise iki grupta yer alır: merhamet duygusundan yoksun vahşi suçlular ve dürüstlük duygusundan yoksun hırsızlar. Vahşi suçlular genelde şahsa karşı işlenen suçların failleridir ve bunlar muhitlerine göre karakterize olurlar. Her ne kadar, çevreyi taklit önemli bir unsursa da, bir topluluğun sadece küçük bir kısmının bu suçları işliyor olması, suçluların psikolojik ve antropolojik olarak normal olmadıklarının ispatıdır. Hırsızlar söz konusu olduğunda ise, çevresel faktörler daha açık bir şekilde ortaya çıkmaktadır. Kişiyi suçluluğa iten çevre “mahdut ve dar olup, bazen birkaç bedhah insandan, ve hatta bir tek tehlikeli dosttan ibarettir” (Garofalo 1957: 126). Ancak yine de, böyle bir çevrenin insan üzerindeki etkisi, bazı atavistik özelliklerin devam etmesine ya da ortaya çıkmasına neden olmaktan ibarettir.