inkârcılığı benimseyerek, inkâr etmeyi tercih
etmek suretiyle ona bağlanan böylece, iman etmeyi tercih
etmeyen insanların dost edinilmemesi emredilmektedir.
Burada insanın önünde iki seçenek vardır. Ya inanacaktır
ya da inkâr edecektir. Kimi insan, inkâra şartlanarak onu
benimser ve onun yapıştığı bir kulp olur. Kimi de
inanmayı benimser, tercih eder ve imanına bağlanır ona
sâdık kalır. Nitekim Kur’an’da insana yolun gösterildiği,
dileyenin şükredeceği dileyenin de nankörlük edeceği
(İnsan, 76/3) belirtilerek, bu seçimin insana verildiği ima
edilmektedir. Dolayısıyla, insanın kendi hür iradesiyle
benimsediği, bağlandığı ya da tercih ettiği şey bazen onu
saptırabilir. Yukarıda naklettiğimiz âyette, insana bu
tercih/bağlanma hatası hatırlatılmakta, inkârcılığı, imana
tercih edenlerin en yakını; baba ve kardeş dahi olsa,
onların dost edinilmemesi uyarısı yapılmaktadır. Bu âyetin
hemen akabinde gelen âyette ise insanın yapısında
bulunan ana, baba, kardeş, eş, evlât, hısım ve akrabaya
olan bağlılığı ile ter dökülerek kazanılan mallara, kesada
uğramasından endişe edilen ticarete, hoşa giden
mâlikaneler/konaklara bağlılığın/sevginin; Allah (cc) ve
Elçisi’ne bağlığa/sevgiye, Allah (cc) yolunda cihad
etmeye tercih edilmesi durumunda, Allah (cc)’ın emrini
getirinceye kadar ne gibi şeylerin başa geleceğinin
gözetlenmesi uyarısında bulunulmakta (Tevbe, 9/24),
böylece esas benimsenmesi veya bağlanılması ya da
sevilmesi gerekenlerin Allah (cc) ve Rasûl’ü (sallallahu
aleyhi vesellem) ile Allah (cc) yolunda cihad olduğu
vurgulanmaktadır.