Ahmet Hamdi Tanpınar ve Hilmi Ziya Ülken’e ulaşan bir entelektüel girişimle genel anlamda Avrupa’nın yaşadığı Rönesans sürecinin bir benzerinin Türkiye’de de yaşanması gerektiği; bu Rönesansın ise Türkiye’ye özgü bir içerikte, özünde ‘kendini bulma’, ‘memleket realitelerine dönme’ kavramsallaştırmaları şeklinde özetlenebilecek bir dönüşümle şekillendiği bilinmekteydi.
Böyle bir Rönesans arayışı da beraberinde hümanist söylemin unsurlarını getirmiş; bu durum da
tıpkı Türk Rönesansında olduğu gibi Türkiye’ye özgü bir ‘yeni hümanizma’ arayışını tetiklemiştir.
Hümanist söylemin Türkiye’deki başlıca yayın organlarından biri olan Yücel dergisi, 1930’lu yılların
ortalarından itibaren hümanist söylemin gündeme gelmesini sağlarken hümanizme bakışlarını da bir
tür ‘‘Neo-Hümanizm’’ adı altında oluşturacaktır.